AnneTannes Tuin

Eind vorige week hebben we met z’n drieën flink de handen uit de mouwen gestoken op ‘het Veld’. Trouwe lezers van dit blogje weten wellicht al dat dit het nog grotendeels braakliggende deel is van onze tuin, maar laat ik vandaag eens stilstaan bij de geschiedenis van onze tuin tot nu toe.

Zo’n jaar of twaalf geleden kochten we ons huis.
Dat wil zeggen, toen we hier dat vervallen boerderijtje kwamen bekijken, werden manlief en ik op slag verliefd op de gigantische beuken vlak achter het huis, en op de eik van minimaal twee eeuwen oud die er naast stond (die laatste helaas net aan de verkeerde kant van de perceelgrens).

De ‘oude’ tuin

We kochten het huis dus, dat wil zeggen een klein en vrij bouwvallig keuterboerderijtje, met een nog bouwvalliger schuur er achter. De voortuin (lees: weide) ongeveer dertig meter diep, en achter de schuur was het perceel ook nog zo’n 100 m diep, grotendeels weide, al was de achterste strook met berken beplant.
Verder nog een appelboom, een notelaar, twee pruimenboompjes… Beetje bij beetje kreeg de tuin vorm: In de eerste winter hebben we meteen een haag geplant rondom het hele perceel, ruim 2/3 meidoorn, de rest sleedoorn, hondsroos, boskers, veldesdoorn, een paar zomereiken, wat vlier.
In de voortuin kwam vlak bij het huis (en bij de keukendeurs) een kruidentuin en een paar bloemenborders, voor het overige werd het een bloemenweide die we twee keer per jaar maaien.
Achter de schuur ligt eerst een grasveldje (nee, ik weiger het ‘gazonnetje’ te noemen, daarvoor staan er te veel madeliefjes, draadereprijs en andere groeisels in, en bovendien maaien we het niet altijd netjes elke week). Dat grasveldje wordt door twee gebogen bloemenborders afgescheiden van de rest van de tuin. En dat is allereerst de moestuin van man- en zoonlief, daarachter een boomgaard met bloemenweide en vervolgens de kippenren.

Achter de domein van de kippen begint ‘het bos’, een strook die we zelf met inheems bosplantgoed hebben beplant, en intussen inderdaad ‘bosachtige’ allures begint te krijgen. In het bos ligt ook de compostzone. (Het ‘nieuwe’ bos gaat over in het ‘oude’ (berken)bos). Vanaf de straat tot in het bos helft het perceel heel langzaam omhoog, in totaal is er ruim een meter hoogteverschil. Het achterste deel helt weer geleidelijk naar beneden, om op de perceelgrens plots een meter naar beneden te vallen. (In die tuin van onze achterbuurman is een paar eeuwen geleden waarschijnlijk klei afgegraven.)

Het veld

OK, dat was onze tuin dus tot drie jaar geleden, en daar hadden we (we werken allebei) toch wel onze handen vol aan. Maar toen kwam dus het perceel (met eik!) naast het onze te koop, en er bleken op de openbare verkoopdag onverwacht weinig geïnteresseerden. Tegen al onze verwachtingen in bleken we daarom toch in staat om het perceel te kopen, en werd onze tuin in één klap zomaar even 3500 m² groter, of bijna een verdubbeling van de oorspronkelijke oppervlakte. Maar gezien onze beperkte tijd hebben we aanvankelijk niet echt veel werk verricht op dat perceel. Het was tot dan een maïsveld, en we hebben in de eerste winter opnieuw rondom een gemengde meidoornhaag geplant, en daar lieten we het voorlopig bij.
Sindsdien hebben man- en zoonlief ook op ‘het veld’ een stukje tot moestuin omgetoverd, maar verder ‘lieten we alles maar begaan’, wegens geen tijd.

Maar nu moest er zo stilaan echt wat gebeuren: er was op die drie jaar zoveel berkenopslag op het veld, dat de door ons geplante haag dreigde onder het berkengeweld te bewijken. Dus zijn we er vorige week met vereende krachten tegenaan gegaan: we hebben over een strook van zo’n 6 meter breed, 100 meter lang alle berken gerooid (en met soms tien tot twintig per m² was dat een gigantisch karwei), maar het resultaat mag er zijn: we zien onze haag weer staan!
We hebben ook een paar grote open plekken vrijgemaakt (en de bedoeling is die ‘berkvrij’ te houden), en het doel is om ook de haag aan de straatkant nog te ‘ontberken’… Het achterste 1/3 van het perceel laten we voorlopig met rust (alleen eventuele Amerikaanse vogelkers wordt strikt verwijderd!)… laat het maar rustig tot ‘bos’ evolueren.

(Een paar impressies, vooral van het ‘oude’ deel van de tuin zie je in mijn picasa Webalbum ’tuin’.)