Eigenlijk heb ik me er vaak aan geërgerd, dat bereidingen die niks meer met de oorspronkelijke basilicumpasta te maken hebben, ‘Pesto’ worden genoemd – maar het blijft nu eenmaal de meest herkenbare benaming.
In deze tijd van het jaar, als het weer niet echt als ‘winter’ voelt, dan voel ik stilaan het voorjaar kriebelen. En omdat ik mezelf toch verplicht om in de tuin nog niet al te heftig aan de slag te gaan, draait dat er vaak op uit dat ik culinair wat ga uitspoken met het verse groen dat toch voorhanden is.
Deze winter blijkt het Barbarakruid (Barbarea vulgaris) overvloediger dan anders op te schieten, en omdat ik even geen zin had in de toepassingen die ik in mijn oude stukje beschreef – en vooral omdat het toch al in de planning zat om spaghetti klaar te maken – besloot ik dus tot een ‘Barbarapasta’.
Het recept is net zo simpel als dat van gewone pesto:
– Hak een bosje Barbarakruid fijn.
– Hak ook een teentje knoflook (of een bolletje kraailook als je dat bij de hand hebt!)
– Doe Barbarakruid en look samen met wat geroosterde pijnboompitten, een snufje zout, een beetje olijfolie en versgeraspte parmezaanse kaas in een vijzel en wrijf het goed fijn.
(Nee, ik geef geen hoeveelheden… dat doe je op het gevoel: een beetje meer olie als het geheel te droog blijft, wat meer kaas als het te vloeibaar is – maar opletten dat het een kruidenpasta blijft, en geen kaasmengsel wordt! Dus gewoon beginnen met een klein beetje olie en een beetje kaas, en beetje bij beetje olie toevoegen tot je een goeie consistentie hebt. En alleen als de nood aan de man of de vrouw komt, wat extra kaas bijvoegen.)
In plaats van Barbarakruid kan je ook Kleine veldkers (of een combinatie van beide) gebruiken. Beide plantjes hebben een scherpe, peperachtige ‘kers’-smaak, die heel verrassend is in deze ‘pesto’.
En allicht weet iemand nog andere winterse plantjes te noemen die hierin heel lekker zijn…
Ik wil trouwens ook eens experimenteren met andere dan Italiaanse kaas. Ik weet zeker dat er ook pittige Belgische kazen zijn, die een heel ander, maar net zo lekker, eindresultaat kunnen opleveren.
Hoe weet ik zeker dat het Barbara-kruid is? Ik bedoel: kan ik me vergissen en vergiftiging oplopen?
Groeit dit op alle gondsoorten in België?
Op Bioweb van de K.U.L. Campus Kortrijk vind je hele duidelijke foto’s van Barbarakruid. Maar ga zeker niet alleen op de bloemetjes voort: het is een kruisbloemige, en daarvan lijken de bloemetjes (altijd met vier blaadjes!) vaak erg op elkaar. Koolzaad bijvoorbeeld, heeft heel erg gelijkende bloemetjes. (Op dit tijdstip bloeit de plant natuurlijk nog niet, en trouwens: als ze bloeit is het blad niet meer lekker.)
Barbarakruid kan overal in België groeien, maar heeft liefst een bodem die wat vochtig is. Ik woon in de Kempen, en ik heb het zelf in mijn tuin moeten zaaien, want hier in de streek heb ik het nog nergens gezien.
Het blad is onmiskenbaar als je het één keer gezien hebt. Kleine veldkers, dat ik als alternatief zou gebruiken, heeft vergelijkbaar blad, maar veel en veel kleiner blad.
Ik denk dat kleine veldkers beter bekend is dan het Barbarakruid. Het wordt ook wel eens ‘springzaad’ genoemd omdat… ja, je kan het al raden.
Zo één-twee-drie kan ik niet bedenken met welke giftige rakkers je de plant eventueel zou kunnen verwisselen… maar als je niet helemaal zeker bent, vraag je toch best eerst een keer aan iemand die het plantje kent om het je aan te wijzen.
Lijkt ook wat op pinksterbloem, maar ook die blaadjes kan je gerust opeten.
Met andere kazen heb ik geen ervarring behalve dan met peccorino, maar dat is alweer een Italiaanse. Wel met andere noten (walnoot, hazelnoot) Ik maak ook vaak kruidenpasta-sausjes zonder kaas noch noten. Alleen groen, olijfolie en look. Da’s (bijna) altijd prijs.
Morgen toch eens op zoek gaan of dat Barbarakruid hier groeit. Lijkt me een erg lekkere pesto.
Aan pinksterbloem heb ik inderdaad niet gedacht, dat blad zit wat tussen veldkers en barbarakruid in van grootte, is ook weer eentje uit dezelfde rij. Er zijn verschillende kruisbloemigen die behoorlijk op elkaar lijken, maar als je je daar tussen vergist is er nooit een man overboord, want volgens mij zijn die allemaal eetbaar (niet perse genietbaar, maar giftige gasten zitten er niet tussen… corrigeer me als ik wat over het hoofd zie.)
’t Is inderdaad een goed idee om ook de noten eens te variëren. Maar geen hazelnoten voor mij (allergie).
Ik vervang trouwens de pijnboompitten ook wel eens door zonnebloempitten.
Ook groen/olie/look staat hier vaak als ‘sausje’ op tafel, regelmatig ook met wat balsamico-azijn erbij.
Dank u, dank u! Dit kruid aard in de Gentse bodem heel goed (vochtige grond), maar mijn moeder herkende het niet meer: blijkt dat haar grootouders vroeger ook blaadjes van de winterkers gebruikte om witte kaas of zo meer smaak te geven, zoals wij dat ook doen met radijsjes. En nu op zoek!
@ Els: dat is nu echt een reactie die me plezier doet… dat mijn berichtje blijkbaar iets bijna vergeten terug heeft opgeroepen!