AnneTannes Tuin

Rebecca Hartman publiceerde deze week op haar blog (The Herbwife’s Kitchen) een post met als titel: “Eat your lawn!“, “Eet je grasveld op!”, en ze start dat artikel met de vraag (mijn vertaling):

Waarom zou je je gazon maaien als je het ook kan opeten?

Nu, uit het klassieke biljartlaken-gazonnetje zal je niet gemakkelijk een behoorlijk slaatje bij elkaar plukken, maar als je in je tuin de wilde planten hier en daar de kans geeft hun gang te gaan, dan valt er heel wat extra aroma te rapen.

Ik zal niet zo snel een salade samenstellen van alleen maar wilde kruiden, maar vind het vooral leuk om aan sla of andere rauwkost een pittige of verrassende toets toe te voegen met wat wilde kruiden.
Mogelijkheden zijn er alvast te over.

De bittere smaak-range is allicht de eerste waar je bij wilde kruiden aan denkt:

• Kleine veldkers (Cardamine hirsuta)
• Barbarakruid (Barbarea vulgaris)
• Pinksterbloem (Cardamine pratensis)

Bij deze kruisbloemigen zit er ook nog een peperachtige scherpte in de smaak.
Jong paardenbloemblad is zuiver bitter. Die bitterheid blijft aanwezig als de plant in bloei komt, maar wordt dan eigenlijk te sterk om lekker te zijn.

Jonge blaadjes van veldzuring (Rumex acetosa) geven een fris-zuur accent (of wat dacht je?). In de lente is de smaak zachter dan in de zomer. Zuring is ook een essentiëel onderdeel van de saus waarin paling-in-’t-groen geserveerd wordt.

Rebecca Hartman noemt ook nog vogelmuur (Stellaria media) en viooltjes-blaadjes omwille van hun sappige karakter (snij vogelmuur wel klein, want anders is het snel een draderige massa waarvan het niet smakelijk eten is), en ik gebruik ook winterpostelein en roze winterpostelein voor wat sappigheid.
Maar behalve het blad van viooltjes, zijn natuurlijk ook de bloemetjes heel bruikbaar. Je kan alle viooltjes eten, maar het lekkerst zijn de maartse (maar die zijn nu vrijwel uitgebloeid).

Andere bloemetjes die je in de sla kan gebruiken zijn madeliefjes en sleutelbloemetjes (Primula sp.).
Alle bloemetjes van kruisbloemigen zijn lekker, zoals nu de pinksterbloemen of bloemetjes van allerhande koolsoorten (Brassica oleracea) (laat volgend jaar in je moestuin dus eens een kooltje staan, zodat het in de lente kan gaan bloeien) en van koolzaad (Brassica napus) en raapzaad (Brassica rapa), en later in het jaar de mooie (en heerlijke) bloemetjes van rucola, raketsla (Eruca sativa).
Ook de bloemen van de judaspenning (Lunaria annua) kan je eten, maar ik vind die hard-violette kleur niet zo smakelijk ogen.
Ook de lipbloemigen zijn allemaal eetbaar, zij het niet allemaal even smakelijk. Als je het bij wilde kruiden houdt, zou je aan de dovenetels kunnen denken, waarbij vooral de witte dovenetel iets van zoetheid kan meebrengen. Ook hondsdrafbloemetjes worden wel eens genoemd, maar die vind ik niet zo lekker geuren. Toch vormen ze soms (voorzichtig toegepast) een aparte combinatie met tomaat.

Een element van het smaakpalet dat in het artikel in the Herbwife’s Kitchen niet vermeld wordt, is look. Dat kan je toevoegen met welke alliumsoort dan ook, zoals Yo al vertelde in ‘Alliums aller landen‘. Look-zonder-look (Alliaria petiolata) is dan weer een kruisbloemige die zich in je salade in zijn sas voelt, en, zoals zijn naam zegt, een looksmaakje geeft zonder een lookadem na te laten.

Je leest het, mogelijkheden genoeg om van een saaie kom sla met behulp van wilde kruiden iets heel verrassend te maken.
(Moet ik vermelden, dat je deze kruiden enkel moet plukken in je eigen tuin, of op plaatsen waar je helemaal zeker bent dat er geen sprake is van verontreiniging. En hou rekening met de ‘rode lijst‘status van een plant als je ze in het wild wil plukken.)