Als studenten Herborist en dergelijke in mekaar zitten zoals ik indertijd, dan vermoed ik, dat er de voorbije paar weken in zowat alle opleidingen herborist in het land, onderwerpen zijn bepaald voor eindwerken….
Wanneer ik het onderwerp voor een werkstuk kreeg, was ik vooral de eerste weken zo verschrikkelijk enthousiast, dat ik in die weken nauwelijks met iets anders bezig was dan met dat werkstuk. En de laatste weken krijg ik via het contactformulier op mijn site bijna elke dag minstens één vraag die heel sterk ‘eindwerk-gerelateerd’ lijkt.
Maar ik vrees, dat het niet zozeer gaat om mensen die net een onderwerp weten voor hun eindwerk, maar dat de inleveringstermijn daarvoor met rasse schreden dichterbij komt, en dat sommigen zich plots zijn gaan realiseren dat er eigenlijk nog heel erg veel te doen valt.
Getuige daarvan vragen als: “Zou u mij zo snel mogelijk alle mogelijk info die u heeft over sleedoorn kunnen doormailen” of “ik heb informatie nodig over de brandnetel, en jij daarover maar heel weinig geschreven. Stuur mij aub uitgebreide gegevens.”
De meest brutale was misschien nog: “Waarom heb je nog niks geschreven over venkel? Doe dat zo snel mogelijk alsjeblief!!!” (wat een geluk dat die alsjeblief er nog bij stond.)
Is het vreemd dat ik die mails snel in de virtuele prullenbak laat verdwijnen?
Als de vragen wat specifieker zijn, zoals bijvoorbeeld iemand die me vroeg of ik weet heb van recent wetenschappelijk onderzoek in verband met de inhoudstoffen van een bepaalde plant, dan zal ik die persoon de weg wijzen naar een zoekmachine waarmee je meer direct toegang hebt tot wetenschappelijke literatuur.
Maar als uit de vraag blijkt, dat de schrijver in kwestie zelf grondig heeft nagedacht en zelf al behoorlijk zoekwerk heeft verricht, zoals in april de vraag van sofie, over de reden waarom het gebruik van Engelwortel bij diabetes wordt afgeraden, dan wil ik wel eens als een detective op zoek naar een antwoord. (Overigens heeft Sofie me laten weten, dat ze mijn conclusie niet zou overnemen, maar zou volstaan met te vermelden dat de verschillende bronnen het niet met elkaar eens zijn over het al dan niet gebruiken van Engelwortel bij suikerziekte. Dat vind ik prima… ik heb plezier gehad aan het zoeken van een antwoord, en daar heb ik zelf al heel wat aan.)
Door de grote hoeveelheid vragen de voorbije weken, ging ik bijna Henriette Kress begrijpen, die ongeveer één keer per maand op een enigszins sarcastische manier alle mails overloopt waar ze zich de afgelopen maand aan geërgerd heeft.
Net als Henriëtte Kress krijg ik ook soms mails in deze stijl: “Wij hebben uw site waardevol genoeg gevonden om er een link naar te plaatsen op onze site. Mogen wij u vriendelijk verzoeken om ook een link te plaatsen naar onze site.” En ja, als ik de site in kwestie echt de moeite waard vind, dan ben ik daar zeker toe bereid, maar heel vaak gaat het om weinig meer dan linken-verzamelingen waarin het kaf echt niet van het koren gescheiden is. Geen teruglink dus.
Maar vandaag kreeg ik een mail in een iets andere stijl:
Met veel bewondering voor de mooie foto’s en de nuttige info kom ik elke keer weer op deze site.
Ik heb zelf namelijk een site over (…) Nu lijkt het me erg leuk mijn site bij “links” te zien. Misschien zijn er dan ook bezoekers (ik krijg er heel wat uit België!!) die mij kunnen helpen met de laatste plantennamen.
Wel, dat maakte me toch nieuwsgierig. Ik ging een kijkje nemen op de etymologische plantensite in kwestie, in klikte uit curiositeit een paar planten aan, die ook op mijn site beschreven worden. En tot mijn verbazing merkte ik, dat er bij verschillende planten meer of minder uitgebreid geciteerd werd uit mijn teksten.
Of… geciteerd… Aan niets was te merken dat het niet zou gaan om de oorspronkelijke bewoordingen van de webmaster himself.
Kijk, ik heb er geen moeite mee als mensen mijn teksten overnemen (om die reden heb ik trouwens gekozen voor een Creative Commons Licentie voor dit blog, waarmee ik afstand doe van een deel van mijn rechten). Maar dan vraag ik wel, dat ik als auteur wordt vermeld, en dat er een linkje naar mijn site wordt geplaatst.
Ik vond het dan ook behoorlijk kras, dat de mail-schrijver in kwestie mij om een link vroeg, maar nergens op zijn site – niet op zijn eigen linkenpagina, en evenmin bij de soms wat langere citaten uit mijn teksten – mijn naam zelfs maar vermeldde, laat staan een link plaatste.
Oh ja… ik ben niet op de vraag om een link ingegaan, het risico zat er immers in dat ik in mijn commentaar bij die link geneigd zou zijn om op een cynische manier vooral te wijzen op een paar onjuistheden of onvolledigheden die ik er terugvond.
Aanvulling: een paar uur later: ik realiseer me dat ik misschien een tikkeltje onverdraagzaam overkom, maar ik heb hier de laatste weken een beetje last van. Ik steek flink wat tijd in deze site – en met veel plezier. En ik krijg heel veel terug, in de vorm van commentaren, en dat maakt het schrijven de moeite waard.
Maar als ik dan vragen krijg van mensen die nooit een bijdrage leveren aan een discussie, dan heb ik daar wat moeite mee… Vooral als die mensen niet alleen ‘vragen’ maar ook ‘nemen’ en er niets voor in de plaats stellen. Sorry dus voor mijn heftigheid…
(De foto hierboven is van de kraailook die ik afgelopen winter naar een zonniger plekje verhuisde, en die intussen inderdaad is gaan bloeien.)
Welcome to the club …
Wat stoom af laten kan deugd doen 🙂