Vanavond maakte manlief me er attent op, dat de voorouders van onze hedendaagse gedomesticeerde kippen ergens in de Himalaya leefden (de ‘red junglefowl‘ zou nog het dichtst staan bij die oorspronkelijke kippen.) Nu kan het in de Himalaya ook behoorlijk koud zijn, en ik ga me al bijna afvragen of Madam niet in een soort ‘onderkoelde lethargie’ verzonken is om minder energie te verbruiken.
Wat zoeken op het internet leert mij niets in die zin, hooguit vind ik vermeld dat kippen er niet van houden door de sneeuw te lopen. (Wat Colette en Jozefine, de jonge kippedames, daadkrachtig tegenspreken.)
Net als bij Bart is het ochtendlijke buitenritueel hier deze dagen uitgebreid: dagelijks vers en vloeibaar water, en voor de ‘vrije vogels’ een paar nieuwe vetbollen en een paar handenvol strooivoer.
Bart vreest intussen voor het ‘gedooide’ resultaat van zijn bevroren voederbieten, wij doen hier erg ons best om in hoog tempo de (gelukkig niet meer talrijke) uien te verwerken voor de dooi daar is. Zoonlief had van de uien mooie vlechten gemaakt, die echter – ‘omdat het zo mooi stond’ – aan de balk onder het afdak bleven hangen… en toen er dan die stevige vorst aankwam, hadden we dà t even niet meer in de gaten.
En nog steeds vind je hier in de buurt kerstkaarten alom… Sparren met hun takken zwaar doorbuigend onder de sneeuw, hier en daar een straat die nog sneeuwwit is.
Toen ik dinsdagmorgen met zoonlief naar school fietste (gewoonlijk fietst hij alleen, maar het vroor nog ver onder 10°, en het is toch ruim 2 km – ik vond niet dat ik hem door die kou kon laten fietsen terwijl ik lekker warm binnen bleef. Bovendien moet hij door een paar ‘ongeruimde straten’ en ik wist niet hoe glad die er bij zouden liggen), toen zei hij nog tegen me: ‘Mama, nu kan ik later nog aan mijn kinderen vertellen, hoe ik ooit in een hele strenge winter door de sneeuw naar school fietste’. Ja jongen, geniet ervan… misschien kunnen je kinderen dat inderdaad niet meer beleven.
Fie is elf en had het nog nooit meegemaakt, nu genieten ze allemaal met volle teugen.
Zoonlief is nog veertien dagen lang elf, en de laatste forse winterperiode dateert van een paar weken voor zijn geboorte…
Mooi, he, al dat wit! Mag voor mij ook nog lang zo blijven. Alleen die glibberige straten hoeven er niet bij.
ne mens stelt zich toch af en toe eens vragen he, hoe het onze kinderen en hun kinderen zal vergaan, met al die onheilsberichten over de klimaatswijzigingen.
Hopelijk krijgen ze toch nog de kans om van goeie winters en een aangename zomers te genieten.
helemaal mee eens…
Dinsdagochtend dacht ik trouwens: “oonlief is zijn kindertijd voorbij… begint – met enige bezorgdheid – naar de toekomst te kijken.”
Niet dat ik geloof in de mythe van de zorgenloze kindertijd… maar de zorgen van een kind gaan vooral om het meer directe hier en nu.
Ooit heb ik het nog kouder geweten en dat moet in de jaren tachtig geweest zijn. Het vroor toen overdag nog veel harder dan nu en in West-vlaanderen ging het kwik tot -17 (’s nachts). Nu bleef het tot nu toe -6 vriezen ’s nachts en toch hebben we problemen gehad met ons warm water. Gelukkig is dat ondertussen opgelost! Ons straatje is een glijbaan, want doodlopend en maar 3 wagens die hier op en af rijden, de bomen mooi getooid met kunstig naald/kantwerk en velden en weiden wit. Ga je naar het centrum van de gemeente is er praktisch geen sneeuw meer te zien en hier is het nog volop IJSTIJD…Neemt niet weg dat onze honkvaste tortelduif sedert 1 januari zit te broeden op haar nest onder het afdakje met zonnepanelen, juist aan de keukendeur waar iedereen langskomt die bij ons wil binnenkomen!! Hoe kan je dat nu verklaren? 😉
Dat was inderdaad in de jaren ’80 Annemie, en meer bepaald winter ’85-’86. Ik deed die winter mijn stage Heelkunde in het ziekenhuis in Torhout, en die winter is volgens mij de elfstedentocht zelfs twee keer gereden.
Op de Damse Vaart werd toen ook volop geschaatst.
En die duif… ocharme die duifkes als ze uit zouden komen…
Je viens de découvrir votre blog en allant chez ma chère katlee, et j’adore vos photos. Je vais continuer à me balader chez vous.
j’espère que vous comprenez le français;
A bientôt
Bienvenue Sylvie!
Malheureusement, je ne parle pas le Français aussi bien que ma soeur, mais je suis heureuse que mes photo’s te plaisent!
Dat lijkt erg op de viburnum farreri die hier thans aan het bloeien is. Alleen de sneeuw ontbreekt…
Hier waagt geen kip zich op de sneeuw. Zouden ze echt last hebben van sneeuwblindheid of hebben ze enkel last van natte pootjes. Zullen die straks scharrelen als het gaat dooien!
Ik heb hier een paar kinderen serieus zien vallen met de fiets en menigen moesten op straat fietsen omdat het fietspad niet sneeuw- en ijsvrij gemaakt is. Er zijn nog veel flinke kinderen.
Gelukkig heeft de gemeente er hier een prioriteit van gemaakt, om daar waar een fietspad aanwezig was, dat ook sneeuwvrij te maken.
Prachtig hoe je die Viburnum op de foto kreeg!
De winter is mijn favoriete seizoen, al hoeft het niet echt zo koud te zijn. -19° in onze streek.
Hihi… ik was altijd al jaloers op jouw viburnum-foto’s… Maar hier heeft de sneeuw natuurlijk meegeholpen om de niet-meer-zo-mooie bloemetjes te verstoppen 😉