Er is een tijd dat het ‘helpen in de tuin’ dat je kinderen doen, niet meer is dan een eufemisme voor behoorlijk onder de voeten lopen.
Maar voor je het weet is het zover dat je je realiseert dat hun hulp er eigenlijk echt wel toe doet.
En dan – en eerlijk gezegd, veel te rap – is het moment plots gekomen dat je moet bekennen dat je het werk dat je in de tuin hebt verzet zonder die hulp eigenlijk nauwelijks zou hebben kunnen doen…
Ik was me de voorbije dagen zo langzaamaan gaan realiseren dat de 8 rassen* pompoen die ik gezaaid had toch iets meer plaats vergden dan het perceeltje dat voor ‘vruchtgewassen’ voorzien was. Er moest dus een extra perceel (veel te laat, dat weet ik) worden voorbereid.
Ik heb dus een oppervlakte van zo’n 15 m² vrijgemaakt. Wieden moest ik gelukkig niet, het perceel in kwestie lag al jaren bedekt met worteldoek. Maar losmaken met de grelinette, en dan harken, en dan een flinke laag compost (die aan de andere kant van de moestuin ligt) aanvoeren en verspreiden. En manlief was niet thuis, en ik wilde er zo snel mogelijk aan beginnen….
Maar gelukkig vond zoonlief het werk in de tuin de ideale activiteit zo tussen het studeren door…
Niet alleen ging hij dubbel zo snel met de woelvork te werk als ik dat kon, hij blijkt ook een bijzonder goed oog te hebben, voor hoe je het één en ander het gemakkelijkst kan uitvoeren. (“Mama… ik weet niet, maar misschien kan je het beter zó doen…” En ik moet toegeven, dat zijn aanpak inderdaad meestal vlotter ging dan de mijne.)
Echt waar, het is heerlijk om zo’n jong mens te zien opgroeien… Maar dat die kinderjaren zo stilaan echt voorbij aan het gaan zijn… Voor mij mocht dàt tempo ook net iets lager liggen.
*Mijn pompoenen voor dit jaar:
C. maxima ‘Uchiki Kuri’ (Oranje hokkaido-type)
C. maxima ‘Blue Kuri’ (Blauw-groene dito)
C. maxima ‘Blue Ballet'(nog zo’n blauwe hokkaido-achtige)
C. maxima ‘Turkse Muts’
C. maxima ‘Burgess Buttercup’
C. moschata ‘Butternut‘
C. moschata ‘Musquée de Provence’
C. pepo ‘Sweet Dumpling’
Het is inderdaad onvoorstelbaar welke meerwaarde twee extra helpende handen hebben. Hobbymatig is zulks onbetaalbaar, beroepsmatig helaas al te vaak ook letterlijk.
Mooi, zoveel soorten pompoenen. Zou ik ook wel willen maar het is hier een beetje schipperen met de ruimte. ( Lees: manlief neemt te veel)
Heb nu alleen drie Uchiki Kuri, maar dat kán een prima oogst worden natuurlijk.
Mooi dat je zoon mee wil helpen, die van mij vindt het gelukkig ook leuk (als het hem zo uitkomt)
Drie Hokkaido-type? Als het een beetje meezit worden dat genoeg pompoenen om er van september tot in het voorjaar minstens één, met wat geluk twee per week van te mogen verwerken…
(Wij hadden een paar jaar geleden 54 pompoenen van drie planten. Je kan je dus afvragen waarom ik er dit jaar zoveel zet. Maar vorige zomer zijn onze pompoenen pas in augustus vrucht beginnen zetten, omdat de slakken alle bloemen opaten.)
Ik heb ook extra veel pompoen en gezet dit jaar, de eerste lading staat ook al buiten. Het zijn wel maar 3 rassen, dus tegen die 8 kan ik niet op. De pompoenzaadjes die ik van jou heb gekregen hebben wel niets gedaan ;-(
Welke was dat? Burgess Buttercup? Daarvan is er hier zegge en schrijve één gekiemd van de vijf die ik gezaaid had. En te weten dat ik die zaden pas in het najaar besteld heb! En de butternuts hebben ook op zich laten wachten, maar intussen zijn er daar, na drie weken wachten, plots toch twee van gekiemd.
(Ik wacht nog tot midden volgende week vooraleer te planten… )
Veel te snel zijn ze groot …
Het is fantastisch om ze te zien opgroeien, maar inderdaad, af en toe een pauzeknop zou handig zijn, om het wat te rekken allemaal…
Ik hoop snel op wat meer helpende handen. Er alleen voor staan is soms moeilijk;…
Fijn als je kinderen je interesse delen!
Inderdaad, da’s dubbel genieten…
Ik zeg trouwens wel eens: groene vingers zijn erfelijk, ouders krijgen ze van hun kinderen.
Manlief was immers aanvankelijk helemaal geen tuinliefhebber, maar nadat hij voor zoonlief – nu alweer 11 jaar geleden – een eerste moestuintje aanlegde, kreeg hij er langzaamaan meer zin in.